GPH-MILF FRAMEWORK OF AGREEMENT: A MEETING OF SIMILAR MINDSETS AND COMMON INTERESTS

 The 32^nd round of the Exploratory Talks between the Negotiating Panels of the Government of the Philippines (GPH) and the Moro Islamic Liberation Front (MILF) finally reached a “Framework Agreement on the Bangsamoro”.  A product of 16 years of negotiation, this document was preceded by the GPH-MILF Decision Points on Principles last April, 2012. 

Louder  than before, a global chorus of alleluias is heard from the United Nations, US, Japan, Britain, Switzerland, Australia, Indonesia, Malaysia, Christian and Muslim political leaders, Mindanao business community, the AFP, and the peace movements in the country, with a definitive aura of certainty that peace is finally on the horizon.  UN, Australia and EU called it a “historical leap” to reach a “landmark agreement”. 

With pomp and grandeur, the “peace accord” was formally signed, October 15, at the Malacanan Palace. 

Yes, everyone have long desired for peace in Mindanao.  But any framework for agreement could only arise from the question why war was waged in the first place. At the ground, the ordinary people have long wanted to have peace – free from bombings, displacement, atrocities, and killings. Nobody wanted to become collateral damage of the war – war whose outcome is far from what the people wanted in the first place.
 

The United States, admittedly, plays a role in the Mindanao “peace” efforts. The United States Institute of Peace (USIP) Special Report 202 in February 2008 had this to say: “Without question, the US government could and must take an active lead role in any peace process in Mindanao.  Apart from its official status and responsibilities, the US government has many more resources at its disposal than does USIP………..the US government wields significant leverage to encourage both the MILF and the GRP to sign and implement a sound agreement. US policy instruments in Mindanao include diplomacy, conditionality of US economic and military assistance programs, and more punitive measures on counterterrorism front.” USIP facilitated the peace process from 2004-2007.
 

Soon enough, the US had struck a level of collaboration with the MILF, as the other negotiating party. A cable released by Wikileaks last August 2, 2011 said that MILF leader Murad Ebrahim “had tagged the US as the ‘only country’ that could help the rebel group solve its decades-long conflict with the Philippine government. By then, the MILF had consciously allowed itself to be an indispensable player in a peace game whose contours are defined by the US. 

The earlier Bangsamoro Juridical Entity (BJE) was the best proof of this capitulation.  But the BJE turned to be a fiasco when section of the ruling class (both at the national and local levels) vehemently opposed the scheme. The Memorandum of Agreement on Ancestral Domain (MOA-AD) creating the BJE was finally rendered unconstitutional by the Supreme Court. 

In less than a year after the botched MOA-AD, the International Contact Group (ICG) was formed in 2009.  Its members are United Kingdom, Turkey, Japan and Saudi Arabia as well as representatives from Muhammadiyah (an Indonesian –based international Islamic NGO), Conciliation Resources (a UK-based international NGO), Centre for Humanitarian Dialogue (a Swiss-based international organization), and the Asia Foundation (TAF). The ICG “exists to complement the work of the Malaysian facilitator, including though giving impartial advise to the parties and accepting tasking from the facilitator or the parties”. (UK in the Philippines, 2012).
 

Undeniably, both the Malaysian facilitator and the ICG provided the mediation normally considered as “external involvement to the talks”.  The participation of The Asia Foundation (TAF) as one of the members of ICG is most instructive. TAF has long been identified and documented as a front of the Central Intelligence Agency (CIA).  TAF came in after the USIP. 

The participation of Turkey came also as no surprise. The US ambassador to Turkey is Francis Ricciardone.  The ambassador  “was principally responsible in asking for MILF clarifications on their position on the war and eventually the State Department came out with the US policy on the Mindanao conflict in response to the letter of Salamat Hashim” in the earlier period. (Ishak Mastura, Geo-political games and why peace talks matter, April 2, 2011). US ambassador to Indonesia Scott Marciel was the “Asean envoy of the US who carried the State Department’s letter to Murad Ebrahim in November 2009 regarding US policy on the Mindanao conflict (Ishak Mastura, ibid.). 

In his speech on October 6, 2012, the President announced that the new political entity “deserves a name that symbolizes and honors the struggles of our forebears in Mindanao….That name will be Bangsamoro”.
 

The Filipino people, in general, and the people living in Mindanao, in particular,  should be  the reapers of the real peace dividends. Unfortunately, they could end empty handed.      

Kilusan para sa Pambansang Demokrasya (KPD) views that honoring the Bangsamoro struggle is, first of all, to uphold and put into place the content of the struggle in the agreement, that is, assertion of national sovereignty.  Bangsamoro emerged out of the anti-colonial struggle during the early part of the Moro resistance in the 1970s.  Its roots can be traced farther back to the 1906 Bud Dajo and 1913 Bud Bagsak massacres of Tausugs who defied the payment of a head tax and disarmament policy of the American troops.
 

The fundamental problem of the ordinary Moro people – the very condition that is created by the long history of neo-colonialism in the country was never part of the agenda of the BJE nor of the new agreement. At best, it only considers peripheral facets of the problem like marginalization, monopoly of land, constricting territory and private interests within the Moro lands. 

The new framework agreement clearly declares that, “vested property rights shall be recognized and respected”.  Without any doubt the new framework could be a mechanism wherein vested interests (of the Moro and non-More elite and of foreigners) will get the best terms. The agreement could very well provide the local ruling class wide latitude in their maneuvers within the new political entity.”   

The key positions of the new state apparatus would again become “prized trophies to be won and plundered”.  The long history of feudal relations n the Moro territories will all the more establish the personal power of the propertied class.  Patronage will again be the main mechanism to integrate the Moro people in the new political entity. 

PNoy has also earlier indicated that the cessation of war, as a logical consequence of the agreement, will pave the way for the unhampered operation of capital in the profitable sections of the new political entity (NPE).  In the whole island of Mindanao, the imperialist plunder is yet to unfold in these areas.   The Liguasan marsh in the heartland of Mindanao has natural gas deposit with an estimated worth of $580 billion. The Sulu and Tawi-tawi Seas are proven to be rich in oil, running also in billions of dollars.  Expansion of palm oil plantations, business process outsourcing (BPO) and tourism are eyed this early. 

Foreign equities in Mindanao and the rest of the country could be further widened should the constitutional provision of 60-40 Filipino-foreign rule on ownership of land and businesses is relaxed. This provision has been consistently referred to as an obstacle to foreign direct investments (FDI) in the Philippines. 

PNoy admits that the Framework Agreement is “still a work in progress, there are still details that both sides must hammer out”.  But unlike the BJE debacle before, the latest agreement is welcomed with relief and hope by both the local elite and the people, especially the war-weary constituents of the viewed as failure and almost derelict entity, the Autonomous Region of Muslim Mindanao (ARMM). The new framework is additional feather in the cap of the still popular President Noynoy Aquino who vows to complete the institutionalization of the new regional set-up until his term ends in 2016. The agreement is meant to urgently end the war. If it stops here the new agreement could only mean the perpetuation of a system where the dominance of vested interests (whether Moro, non-Moro and foreign) is accentuated. 

Cessation of hostilities is most welcome. However, what is most important is the elimination of the roots of conflict and war.  The continuing quest for just and lasting peace that has since been through negotiations could only be more real and meaningful to the people if they are the main actors in the process and not those who have monopoly vested interests in the forsaken “Land of Promise”.  The people’s legitimate and fundamental interests -- national sovereignty, national patrimony and genuine democracy—should be the main agenda. 

KPD and its member organizations would stay keenly vigilant to expose and oppose the Framework Agreement for what it is - a structure to perpetuate the system ruled by elite class interests; a disservice to the Christian, Lumad and Moro martyrs who laid down their lives in the long struggle against the colonialism by US imperialism.The hands of the US Armed Forces and government are quite obvious in the whole process of crafting the documents of the “peace agreement”.  

 Kilusan para sa Pambansang Demokrasya (KPD)October 15, 2012 

Tutulan ang Cybercrime Prevention Act of 2012! Ipaglaban ang Demokratikong Karapatan ng Mamamayan!

Inilabas na ng rehimeng US-Aquino ang pangil nito sa sambayanan. Ipinapakita na nito ang lantarang pagiging kontra-mamamayan at hayagang pagsisilbi sa interes ng iilan. Desidido itong mambraso at ipakita sa lahat ang kapasyahan nitong kitlin ang malawak na disgusto ng mamamayan laban rito. At yaon nga ay nasimulan na. Ang pagsasabatas ng Republic Act 10175, o ang Cybercrime Prevention Act of 2012.

Layon lamang nito, ayon sa mga nagpasa ng batas na ito ang protektahan umano ang madla sa mga "cybercrime" na nanamantala sa mga kababaihan at kabataan. Di nito umano sisikilin ang karapatang magpahayag. Sa una, isang animo'y napakagandang batas.

Subalit sa huling sandali ay naisingit ang ilang probisyon sa batas na magtuturing sa libelo bilang isa sa itinuturing na "cybercrime". Ang pagpapakalat, paggusto at pagkumento sa isang "malisyoso" at "libelous" na larawan, artikulo't mga kumento na maaaring ipakahulugan na salungat sa mata ng estado o kung sino man ay ituturing nang krimen, at puwede kang kasuhan at ipakulong nang dahil rito.

Ibig sabihin, ikaw ay hindi na maaaring maghayag ng pamumuna sa kahit na sinong opisyal, institusyon at opisina ng gobyerno. Sa ilalim ng bagong batas na ito, may kapangyarihan ang estado na isara ang iyong website, blogsite o ang mismong Twitter o Facebook account mo kapag ito ay nakitang lumabag sa mga probisyon. Dahil rito, ang simpleng pagkumento o pagpapalaganap ng mga artikulo at larawan ay mangangahulugan ng pagkakakulong ng mahigit 12 taon at multa na aabot sa PHP 200,000. Bukod rito ay bawal na rin ang pag-download ng mga pelikula at musika sa internet, gayundin ang malayang palitan ng mga files (file-sharing).

Ang batas na ito ay pinagtibay at ipatutupad sa panahong ang libelo ay hindi na itinuturing na krimen ng maraming bansa. Isa na lamang ang Pilipinas sa mangilan-ilang bansa kung saan ang libelo ay krimen. Ang batas na umiiral sa Pilipinas sa kasalukuyan ukol sa libelo ay mahigit 80 taon nang nakatindig, isang batas na produkto ng pananakop ng imperyalistang Estados Unidos, na kanilang ipinatupad upang gipitin ang makabayang damdamin at paglaban ng mga Pilipino noon. Isang patunay ng pagiging neo-kolonya ng ating bansa.

Ito ay malinaw na pagkitil sa malayang pagpapahayag. Isang layon nito ang gipitin at sagkain ang mga pamumuna sa mga patakaran at polisiya ng estado at pagtakpan ang katiwalian at kabulukan ng sistemang panlipunan at makabayang damdamin, at ilihis ang isyu mula sa mga makabuluhang panawagan ng mamamayan para sa makabuluhang badyet sa edukasyon, mataas na sahod, pabahay at sebisyong pangkalusugan para sa lahat.

Sapagkat ang neokolonyal at elitistang estado ay bingi at manhid sa mga panawagang ito, upang iwasan ang malawakang pagkilos dulot ng disgusto ng marami sa nabubulok nang sistema ng lipunang Pilipino, minabuti nito na busalan ang mamamayan.

Social media: isang larangan ng protesta ng mamamayan

Malaki ang naging papel ng social media sa mga nagaganap ngayong mga malawakang pagkilos ng mamamayan sa buong daigdig. Kasabay ng mga pagkilos at protesta sa lansangan, malaki ang natutulong ng mga social media website na tulad ng Facebook at Twitter at mga blogs gaya ng WordPress, Tumblr at LiveJournal sa pagpukaw, pag-organisa at pagpapakilos ng mamamayan. At naganap nga ang "Arab Spring" kung saan pinatalsik ng mga mamamayan ng mga bansa sa South West Asia (Middle East) ang kanilang mga diktadurang rehimen.

Sa mga bansa sa Europa, partikular ang Spain at Greece, patuloy ang malawak at malalaking pagkilos ng mamamayan upang labanan ang pagbabawas ng pondo para sa mga serbisyong panlipunan at paglalaan nito para isalba ang mga bangkong nalugi dahil sa krisis. Sa una, ang mga pagkilos na ito ay maliitan ngunit pursigido, at sa mga gawaing pagmumulat at ahitasyon sa internet ito ay lumawak at dumaluyong ang mamamayan sa mga lansangan ng Madrid, Athens, Rome, Dublin, Lisbon, Paris at iba pa.

Sa Estados Unidos, tagumpay ang mamamayang Amerikano sa paglaban sa SOPA (Stop Online Piracy Act) at PIPA (Protect Intellectual Property Act) na ang layon ay tiktikan ang komunikasyon sa internet at harangan ang anumang "iligal" na gawain sa ngalan ng paglaban umano sa pamimirata. Sa maagap na pagkilos at pagmumulat gamit ang internet, naiurong ang pagsasabatas ng SOPA at PIPA. At sa ngayong patuloy ang krisis ng kapitalismo sa Estados Unidos tulad sa Europa, patuloy pa rin ang pagkilos ng mamamayan na ang ekspresyon ay ang Occupy Movement.

Ang mga ispontanyong pagkilos na ito ng mga mamamayan na malaking bahagi ang papel na ginampanan ng internet at social media ang siyang ikinababahala ng neo-kolonyal na rehimen sa Pilipinas ngayon.

Tagong layunin: pigilin ang protesta ng mamamayan sa Pilipinas

Di lingid sa rehimeng US-Aquino ang malaking papel ng internet at social media sa mga protesta at pagkilos sa ibang bansa. Kaya naman nagkandarapa ang rehimen at kanilang mga kasapakat na busalan at kontrolin ang komunikasyon sa internet sa Pilipinas. Sa Facebook at Twitter naibubulalas ng mamamayan ang disgusto nito sa rehimen at sa sistema ng lipunang kinakatawan nito. Sa pag-unlad ng teknolohiya sa komunikasyon, ito ay naging isa sa mga kaalinsabay na porma ng propaganda bukod sa mga protesta sa lansangan. 

Ang mga progresibong grupo sa ngayon ay inaasahang matinding tatamaan ng batas na ito. Ito ay ekstensyon lamang ng patuloy na panggugulo at pananakot sa mga masang aktibista na ginamit na ang internet at social media upang makapagpahayag at magmulat sa mamamayan.

Nakakapagtaka na sa panahon ng pag-alis ng maraming bansa sa mundo sa pagturing ng libelo bilang isang krimen, ay ipinapagtibay naman ang batas na ito dito sa ating bansa. Nakakapag-alala din ang ilang mga probisyon tungkol sa penalty sa mga lalabag, na mas matagal at malubha pa kaysa sa nakagawa ng regular na libelo. 

Patuloy ang pagtaas ng insidente ng kagutuman. Walang malinaw na pinatutunguhan ang sinasabing "Tuwid na Daan" ng rehimen. Ang mga serbisyong panlipunan ay patuloy na winawalang-bahala upang ilaan ang pondo sa pagbabayad ng utang panlabas. Ang karapatan sa pabahay ay nananatiling isang propaganda lamang upang lokohin ang masa at patuloy ang mga demolisyon ng mga tirahan ng mga maralita.

Dahil rito, ang pagpapasa ng Cybercrime Law ay isang maagap na hakbang upang solusyonan ang malaking kakaharapin ng rehimen mula sa galit na mamamayan. Niyurakan na ng neokolonyal na estado ang karapatan sa malayang pagtitipon, at para makasiguro na ang lahat ng hibo ng mga porma ng protesta ay mawala, ito ang kanilang ginawa, ang pigilan ang protesta sa pamamagitan ng internet.

Tipikal na sa isang pamahalaang bunga ng neo-kolonyal at mala-pyudal na sistemang panlipunan ang tiyakin na ang paglaban ng mamamayan ay pigilin. Sa halip na magpasa ng batas na maglalatag ng mga batayang industriya, sa halip na pairalin ang transparency at accountablity sa pamamahala, sa halip na paunlarin ang kalidad ng edukasyon para sa pambansang kaunlaran at magsisiguro ng kalusugan ng bawat isa, gagawin nito ang lahat ng paraan upang protektahan ang interes ng iilang nagsasamantala.

Makibaka, huwag matakot! Ilantad ang pasistang katangian ng Cybercrime Law!

Ilang dekada na ang lumipas, mula nung patunayan ng mamamayan na kaya nitong tumindig at lumaban sa diktadura. Wala pang internet noon, subalit sa nagkakaisa at determinadong pagkilos ay tuluyang bumagsak ang diktadura. 

Ngayon higit kailan pa man ay dapat na mas igiit ang ating mga demokratikong karapatan at mga kahilingan! Ang batas na ito ay manipestasyon ng pasismo sa internet! Marapat itong ilantad at imulat itong makabagong uri ng diktadura na nagsasapanganib sa bawat isang Pilipino.

Sa halip na manlumo at mabahala, ay mas pag-ibayuhin ang protesta. Patunayan natin na hindi kailanman magagapi at matatakot ang mamamayan sa layong baguhin ang kasalukuyang sistemang panlipunan.

Marubdob na igiit sa estado ang mas dapat pagtuunan ng pansin ang mas malawak pang suliranin ng sambayanan kaysa pagtakpan ang sarili nitong kakulangan sa pamamagitan ng anti-mamamayang batas na ito.

Ang teknolohiya ay nilikha ng tao, at marapat na makatulong sa tao, at di sa kapakinabangan ng iilang mapagsamantala.

Aming mga kapwa kabataan at estudyante, tayong mga mas may panahon at kakayahang makapag-online ay dapat pangunahan ang labang ito. Ang labang ito ay para sa lahat sa kasalukuyan, at para sa mga darating na henerasyon!

Ika nga ng isang prominenteng lider-estudyante: Kung hindi tayo kikilos, sino ang kikilos? Kung hindi tayo kikibo, sino ang kikibo? Kung hindi ngayon, kailan pa?

TUTULAN ANG CYBERCRIME PREVENTION ACT OF 2012!

DEMOKRATIKONG KARAPATAN NG MAMAMAYAN, IPAGLABAN!

ANG TEKNOLOHIYA AY PARA SA MAMAMAYAN, HINDI PARA SA IILAN!